روزی که یک دیده اشک هجر و فراق و یک دیده شوق وصال نوگلی است که هر دو رنگ و بوی خاندان عصمت و طهارت را در خود دارند.

چه در آن رفتن و چه در این آمدن، چه در آن سوز و چه در این شور، چه در آن غم و چه در این شوق، نشانه های واحدی از یک نور پاک و یک منبع لایزال به چشم می خورد و به مشام جان می رسد؛ نور خدا.

که فرمود کلهم من نور واحد.

باری؛ شهادت غریبانه و دلخراش امام مجتبی که در مظلومیت و غربت و بی کسی یگانه دوران خویش بود برای هماره تاریخ بر دوشهای نحیف و رنجور شیعه سنگینی می کند چونان داغی سهمگین و زخمی بی بهبود که هرگز مرهمی نخواهد داشت و پایابی مگر با حضور باهر النور حضرت بقیه الله الاعظم(عج) که سلاله خوبیها و امام رئوفیها و منتقم ظلم های به ناحق رفته و خون های به ظلم ریخته آل محمد(ص) از روز اولین تا واپسین است.

خونی که خورده در همه عمر از گلو بریخت

خود را تهی زخون دل چند ساله کرد

نبود عجب که خون جگر گر شدش بجام

عمریش روزگار همین در پیاله کرد

نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش

ور می توان ز غصه هزاران رساله کرد

باری؛ روز ولادت امام کاظم(ع) نیز که در این مقارنت و مصادفت معنادار، یادآور یگانگی و وحدت انوار مقدسه و ذوات قدسیه حضرات معصومین(ع) است و اینکه چه در خوشی و چه در غم، چه در حزن و چه در فرح و چه در میلاد و چه در فرقت، یاد و نام و راه و مرام آنها خاطره عبودیت و عشق و شور الهی را در روح و روان و کالبد جان پیروانشان زنده می کند.

آری؛ شیعه چه در حزنش در غم شهادت امام مجتبی(ع) و چه در فرحش در شور شادی میلاد امام موسی الکاظم(ع) مصیب و مأجور است و در هر دو وادی، نام او و مرام او و حضور انسش، گرامیداشت و بزرگداشت عظمت و زیبایی و رستگاری و عبودیت برترین و والاترین نشانه ها و نمادهای بندگی خداوند عز و جل است که امامان معصوم و انوار مقدس معصومین‌(ع) باشند اما نکته‌ای که بجاست در اینجا بدان اشاره نمود این‌که حفظ حرکت و زنده نگه داشتن رسم ماثور عزا در روز شهادت امام حسن‌مجتبی‌(ع) بی‌تردید جز وظایف اصلی و رهیافت‌های مهم و از اولویت‌های آیینی و منطبق بر شؤون ائمه‌اطهار‌(ع) و شیوه علمای سلف و بزرگان دین و نیکان آیین است.

چنانکه سنت بسیاری از علمای برجسته همه بزرگان ما همچون آیت‌الله بروجردی و دیگر ارادتمندان و محبان اهل‌بیت‌(ع) در طول سال‌های حیات طیبه‌شان چنین بوده است.

باشد که خداوند متعال توفیق پیروی و درآمدن در عیار شیعیان واقعی آنان امامان همام را به ما عطا فرماید!